Tijdens een Au Pair programma kunnen zich negatieve ervaringen voordoen. Maar tegenslag kan ook een kans zijn om te groeien als je de moed niet verliest, zoals Nicole deed.
Hoi Nicole! Wat kun je ons over jezelf vertellen?
Hoi! Ik ben Nicole Tonzanu en ik heb twee jaar aan een Au Pair programma in de VS deelgenomen. Ik stond op het punt me in te schrijven voor de universiteit, maar ik wist nog niet zeker wat ik wilde gaan doen. Toen ik over het Au Pair programma van WEP hoorde, besefte ik meteen dat dit was wat ik nodig had: ik ben graag in contact met kinderen en ik heb er altijd al van gedroomd om tijd in de VS door te brengen. En zo nam ik de tijd om mijn weg te vinden.
Waar woonde je?
In de buurt van Boston, Albuquerque en San Francisco.
Je schijnt nogal wat verhuisd te zijn in de VS. Hoe komt dit?
Na verloop van tijd moest ik twee keer van gastgezin veranderen. Helaas heb ik tijdens mijn Au Pair periode een aantal negatieve ervaringen opgedaan, om verschillende redenen.
Laten we beginnen met de eerste. Wat ging er daar mis?
In mijn eerste gastgezin, bij wie ik mijn eerste jaar doorbracht, zorgde ik voor twee kinderen van 13 maanden. Er waren geen grote incidenten, maar ik had moeite met één van de ouders. Hij was nog nooit geconfronteerd met verschillende culturen en ik denk dat dit een barrière werd in onze communicatie.
Toen ik klaar was om mijn programma te verlengen naar het tweede jaar, vertelde hij me dat hij liever van au pair zou wisselen. Hoewel hij blij was met de manier waarop ik voor de kinderen zorgde, was er duidelijk een probleem van incompabiliteit.
Dus op dat moment moest je een nieuw gastgezin zoeken?
Klopt, ik ging door een rematch fase waar ik twee weken had om een andere te vinden. Ik voelde dat de tijd begon te dringen en omdat ik nog niet naar huis wilde, kreeg ik één van de eerste kandidaten om bij te gaan werken.
Wat is er in dit geval misgegaan?
Ik werd ontvangen door een moeder met twee Poolse kinderen. Eenmaal daar kwam ik erachter dat de kinderen minder dan een jaar daarvoor waren geadopteerd en nog niet goed Engels spraken. Het probleem was deze keer de moeder die, hoewel ze aanvankelijk in orde leek, emotioneel onstabiel bleek te zijn. Ze begon boos te worden en hysterisch te schreeuwen over de kleinste dingen, of me te beschuldigen van het niet doen van klusjes die niet mijn verantwoordelijkheid waren. Vaak deed ze dit in het bijzijn van de kinderen en maakte ze hen bang.
Hoe reageerde je op deze situatie?
Hoezeer ik het ook betreurde om die kinderen achter te laten, wist ik dat ik weg moest. In tegenstelling tot de eerste keer was ik niet meer bang voor een rematch. Valeria, mijn contactpersoon bij WEP, die al zeer behulpzaam was geweest tijdens mijn negatieve Au Pair ervaring met het eerste gezin, heeft mij in deze tijd zeer goed geholpen.
Daarna ging je naar een derde gastgezin. Ging het daar ook slecht?
Niet zo erg als bij de eerste twee. We waren veel meer compatibel, maar het was nog steeds een moeilijk jaar. De meisjes waar ik voor zorgde hadden drie zeer verschillende leeftijden: 9 maanden, 4 jaar en 6 jaar. Met hen omgaan was een uitdaging.
Geconfronteerd met al deze negatieve ervaringen als Au Pair zouden anderen de handdoek in de ring hebben gegooid. Wat heeft je geholpen om de moed niet te verliezen en niet op te geven?
Ten eerste wilde ik mijn Amerikaanse droom voortzetten. Afgezien van gezinssituaties had ik nog steeds goede ervaringen en maakte ik nieuwe fantastische vriendschappen.
En dan was de steun van mensen zoals mijn WEP-contactpersoon Valeria of mijn moeder cruciaal. Hoewel ze aanvankelijk sceptisch was over mijn beslissing om weg te gaan en de universiteit uit te stellen, moedigde ze me aan om op de moeilijkste momenten niet op te geven. Toen ik in de verleiding kwam om naar huis te gaan, zei ze me “je bent veel volwassener geworden, stop nu niet”. En dat heb ik gedaan.
En heb je het gevoel dat je iets hebt geleerd van deze reeks negatieve ervaringen?
Heel zeker! Ik heb geleerd mijn geluk op de eerste plaats te zetten en niet langer bang te zijn om me uit te spreken, om mensen te vertellen wat ik denk en voel. Ook al werd ik voortdurend opgevolgd door WEP, in de VS moest ik elke dag de uitdagingen aangaan en dat heeft me echt doen groeien. Plus, ik spreek nu perfect Engels!
“Ondanks alle moeilijkheden weet ik zeker dat ik het weer zou doen.”
Dus u voelde zich gesteund tijdens je negatieve ervaringen?
Absoluut. Ik denk dat ik Valeria tot uitputting heb gedreven, maar ze was er altijd voor me. Als ik een probleem had, stuurde ik haar en als ik een maand niets van haar hoorde, nam ze contact met me op om te horen of alles in orde was. Gedurende die twee jaar was ze praktisch mijn beste vriendin in België. Ik had al deze steun niet verwacht, ik hoorde vaak van andere au pairs verhalen over agentschappen die je na je vertrek aan je lot overlaten. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik voor WEP heb gekozen: hoewel ik fysiek alleen was, voelde ik me nooit aan mijn lot overgelaten.
Laten we eens naar de toekomst kijken: heb je nog andere plannen in gedachten met een ervaring in het buitenland?
Ik zou graag samen met mijn vriend in de VS willen studeren om kleuterleidster te worden, en dan verder de wereld rondreizen om vrijwilligerswerk te doen en met kinderen te werken. Je zou kunnen zeggen dat ik, door ervoor te kiezen niet overhaast naar de universiteit te gaan en dankzij deze ervaringen, een pad heb gevonden die ik echt als de mijne ervaar.
Wat zou u iemand aanraden die erover denkt om net als u weg te gaan, maar bang is om negatieve ervaringen op te doen met zijn Au Pair programma?
Dat ondanks de mogelijkheid van negatieve ervaringen, hoewel zeer zeldzaam (ik denk dat de mijne echt een uitzonderlijk geval is!), het de moeite waard is. Ik zeg nu immers altijd dat er na negatieve ervaringen altijd positieve zijn: juist dankzij mijn verschillende wisselingen van gastgezin heb ik mijn vriend kunnen vinden!
