Jezelf verwelkomen na een ervaring in het buitenland is de eerste stap naar zelfontdekking. Anastasia vertelt dat zij in de VS een geheel nieuwe realiteit heeft ervaren: leven met een mormoons gastgezin.
Hoi Anastasia! Wat kun je ons over jezelf vertellen?
Hoi! Ik ben Anastasia, ik ben 19 jaar oud en in 2017 ben ik voor een schooljaar in het buitenland in de Verenigde Staten gaan wonen. Ik verbleef in Lehi, Utah, bij een zeer grote familie. Het grootste hoogtepunt van mijn ervaring was het wonen bij een familie van de mormoonse geloofsgemeenschap, specifiek de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Dit is een godsdienst die zichzelf christelijk noemt, maar niet als zodanig wordt erkend vanwege de aanvaarding van niet-authentieke bijbelse geschriften, zoals het Book of Mormon naast de Bijbel, en de algemene herinterpretatie van het christendom.
Zeker een niet voor de hand liggende ervaring, hoe was het om in een mormoons gezin te leven?
Heel anders dan ik me had voorgesteld! De werkelijkheid waarin ik verkeerde was anders dan de Belgische die ik altijd gewend was geweest, plus het dagelijkse leven van mijn mormoonse familie draaide om de activiteiten van de plaatselijke kerk. Hun geloof maakt hen zeer behulpzaam en onzelfzuchtig, het is onmogelijk om je bij de eerste benadering slecht te voelen.
Zij hebben een sterk gemeenschapsgevoel en doen er alles aan om veel tijd met elkaar door te brengen en verschillende momenten van de dag te delen. Op maandagavond, bijvoorbeeld, was de vaste gebeurtenis de family home evening, waarbij iedereen thuis was, we samen een film keken of bordspelletjes speelden en iedereen daarna over zijn afgelopen week praatte. Aan het eind deelden we de verplichtingen voor de volgende week, zodat iedereen zijn best kon doen om er voor de anderen te zijn; als er bijvoorbeeld een basketbalwedstrijd van mijn zus was, probeerde iedereen aanwezig te zijn.
Hoe ziet een typische dag eruit?
‘s Ochtends namen we de tijd om samen te bidden of een stuk uit het Book of Mormon te lezen, wat al heel anders was dan mijn dagelijks leven, omdat mijn Belgische familie atheïstisch is. Na school had iedereen zijn eigen sportactiviteiten: ik merkte dat iedereen veel tijd en moeite instak voor wat hij deed, bijvoorbeeld op het gebied van sport of muziek, en duidelijk zeer goede resultaten behaalde. Ook hadden we ‘s avonds een gezamenlijk gebed, een manier om tijd te maken voor het gezin.
Op zondag stonden we op en ‘s morgens speelden mijn moeder of mijn broers altijd piano, we baden samen en gingen dan naar de mis. Ik bracht de dag door met de jongeren van de parochie en dat bleek een geweldige kans om vrienden te maken. Ik had het niet verwacht, maar zelfs jongeren van mijn leeftijd waren erg actief in de gemeenschap en probeerden de beste versie van zichzelf te zijn!
Utah is de Amerikaanse staat met het hoogste percentage mormonen, waren er alleen mormonen in de stad waar je woonde?
93% van de bevolking van Lehi is mormoons, de eerste niet-mormoonse persoon met wie ik bevriend raakte ontmoette ik een paar maanden nadat ik er was. Het was een omgekeerde cultuurschok: ik paste me aan aan de levensstijl van mijn Amerikaanse familie, terwijl haar routine leek op mijn Belgische leven, het was moeilijk om in die context te passen! Zij dronk bijvoorbeeld koffie en ging op zaterdag uit, zoals ik in België deed, maar niet in Amerika. Dit deed me beseffen dat het mogelijk was om in die stad te leven met de levensstijl die mij het meest vertrouwd was en ik dacht “er is hier ook iemand zoals ik”!
… dus geen koffie?
Nee, mormonen drinken geen koffie! Toen ik er was, woog deze aanpassing in het begin wel op mij, maar ik denk dat degenen die naar het buitenland vertrekken zich ervan bewust moeten zijn dat ze zaken kunnen tegenkomen die ze niet gewend zijn. Dit was ook precies zo voor mij.
Wat zijn die aanpassingen waar je aan moest wennen?
In vergelijking met een niet-mormoons gezin was ik erg betrokken bij religieuze activiteiten en parochiegebeurtenissen. Deze levensstijl beïnvloedde de dingen die ik wel of niet kon doen. Religie heeft zeer strikte regels, bijvoorbeeld dat zondag alleen gewijd is aan gezinsactiviteiten en de mis, niet aan autorijden of winkelen. Als ik niet-mormoonse vrienden had die op zondag ergens naartoe wilden gaan, kon ik niet mee.
Over het algemeen zijn ze erg streng: in het begin voelde ik niet de warmte van familie, maar toen besefte ik dat ze een andere manier hadden om hun genegenheid te tonen en ik was gewoon bang! Ik slaagde erin me aan te passen omdat hun wereldbeeld veel positieve kanten had, maar het was niet gemakkelijk met bepaalde gewoonten, zoals de periodes van vasten…
Kun je ons hier meer over vertellen?
Eens per maand houdt het mormoonse geloof een zondag van vasten: je eet dan in het weekend op zaterdag en niet op zondag. De eerste zondag probeerde ik het ook, maar de volgende dag was ik ziek, dus zei ik tegen mijn familie dat het me niet zo lag en dat ik de ervaring liever niet herhaalde. Ik kwam naar Amerika met het idee: “voordat ik oordeel, probeer ik het”, en dat heb ik dus gedaan. Het moet ook moeilijk zijn voor gezinnen om iemand met totaal andere gewoonten op te vangen, we zijn samen opgegroeid!
Maakte je je zich voor uw vertrek zorgen over wat u kon verwachten?
Ik was bang zoals 90% van de jongeren die vertrekken: je verlaat je familie, je land en je vrienden voor lange tijd, dus de angst is groot! Bovendien kwam ik uit een niet-gelovig gezin en ik wist dat mijn gastgezin zeer gelovig was, wat mij een beetje angstig maakte, maar ik besefte dat het kwam door mijn onwetendheid. Ik wist niet wie ze waren, wat het betekende om mormoons te zijn, en de informatie die ik op internet vond, maakte mijn angsten en verwarring alleen maar groter. Eenmaal aangekomen probeerde ik deze angsten opzij te zetten en zei tegen mezelf: “Ik wil ze leren kennen en dan zelf beslissen wat ik van ze vind!”.
En toen je terugkeerde, hoe werd het verhaal van je ervaring ervaren?
La reazione era sempre tra il confuso e lo spaventato tipo “Oddio come hai fatto, tutti i giorni in chiesa…”. L’ignoranza iniziale porta un po’ a criticare ma quando cominci a raccontare l’esperienza che hai vissuto, chi ti ascolta capisce che l’influenza di una famiglia molto religiosa non è in alcun modo negativa. Anzi, senza questa occasione di scoprire un’altra cultura non avrei mai imparato così tanto.
De reactie was altijd ergens tussen verward en angstig in de trant van ‘Oh God hoe heb je het gedaan, elke dag in de kerk…’. De aanvankelijke onwetendheid leidt een beetje tot kritiek, maar wanneer je over je ervaring begint te vertellen, begrijpt de luisteraar dat de invloed van een zeer religieuze familie geenszins negatief is. In feite zou ik zonder deze kans om een andere cultuur te ontdekken nooit zoveel geleerd hebben.
Dus je kunt zeggen dat deze ervaring je kijk op de dingen heeft veranderd?
Wonen bij mijn gastgezin heeft me meer opengesteld voor diversiteit, meer acceptatie van relaties en meer bereidheid om te helpen. Ik denk dat ik van hun voorbeeld van vriendelijkheid, het vermogen om te delen, eerlijkheid en de wens om anderen te helpen heb meegenomen.
Wat zou je iemand aanraden die, zoals jij, misschien in een onbekende omgeving leeft tijdens een jaar in het buitenland?
Vertrekken zonder vooroordelen en, als je ze hebt, ervoor zorgen dat ze je ervaring in het buitenland niet beïnvloeden. Denk niet dat als het gastgezin een andere levensstijl heeft dan jij, je niet met elkaar overweg kunt: deelnemen aan alle voorgestelde activiteiten is van fundamenteel belang om een nieuwe manier van leven te leren kennen. Ook het respecteren van de familie, ook al heeft zij een andere mening dan wij, en het altijd communiceren over wat wij voelen, zorgt voor een betere relatie. We moeten ernaar streven onwetendheid te bestrijden en de wereld om ons heen te ontdekken!
Cover photo by Joshua Sukoff on Unsplash
Om grote verhalen als deze te beleven heb je mentaliteit nodig. Denk je dat je die hebt?
